تنیس

این ورزش ابتدا در بریتانیا و بیشتر میان اشراف‌زادگان رایج شد و سپس به سایر کشورهای انگلیسی زبان رفت و اکنون در همه کشورها بازی می‌شود.

تنیس از ورزش‌های المپیک است. در برخی از کشورها به آن تنیس میدانی می‌گویند تا از ورزش دیگری بنام تنیس شاهی که در سالن و در زمینی با ابعاد متفاوت بازی می‌شود و همچنین تنیس روی میز (که در برخی کشورها با نام پینگ پنگ) متمایز گردد.

اندازه‌های زمین تنیسمحتویات [نهفتن]
۱ تاریخچه
۲ زمین‌های تنیس
۳ راکت تنیس
۴ معیار انتخاب راکت تنیس
۵ رویدادهای اصلی ورزش تنیس
۶ معیار مهارت در تنیس
۷ منابع

تاریخچه

تا آنجا که شواهد تاریخی در این مورد نشان می‌دهد، ورزش تنیس طی قرون دوازده و سیزده میلادی ابتدا در کشور فرانسه ابداع شد.و در ابتدا فرانسوی ها برای زدن سرویس میگفتند tenez votre service یعنی سرویس و شما بزن و در زبان انگلیسی گفتن این سه کلمه از ادقام ten و vice تبدیل به تنیس شد . ارائه جدی این ورزش در سال ۱۸۷۲ بود که سرگرد هاری جم این ورزش را در شهر لمینگتن (انگلستان) به مردم معرفی کرد. در آن زمان مقررات و خصوصیات این ورزش با آن چه اکنون می‌بینیم تفاوت بسیار داشت. در سال ۱۸۷۷ (میلادی)، اولین بار در دنیا مسابقات تنیس با مقررات و قوانین بخصوصی در زمین‌های تنیس «باشگاه تنیس و کروکت ال انگلند» ویمبلدون برگزار گردید، محلی که هم اکنون بزرگ‌ترین مسابقات تنیس دنیادر آن برگزار می‌شود.به طور کلی تنیس اصلی‌ترین ورزش راکتی است . ورزش هایی چون پینگ پنگ، گلف و بدمینتون از تنیس منشاء گرفته‌اند.
زمین‌های تنیس
زمین خاکی یا تنیس خاکی
زمین چمن
سالن تنیس یا Indoor
زمین آسفالت (نوع بسیار نرم آسفالت ورزشی) یا Hard Court
راکت تنیس 

راکت تنیس از بخش‌های زیر تشکیل شده است :
صفحه یا Head
زه یا String
دسته یا Grip
معیار انتخاب راکت تنیس 

۱. اندازه صفحه یا Head Size

۲. سایز دسته یا Grip Size

۳. وزن راکت

۴. طول راکت

۵. عرض Beam

۶. میزان کشش زه یا String Tension
رویدادهای اصلی ورزش تنیس 

چهار مسابقه بزرگ جهانی که مجموعا به گرند اسلم معروف هستند و هر سال برگزار می‌شوند مهمترین مسابقات این رشته ورزشی هستند؛
تنیس آزاد آمریکا
تنیس آزاد استرالیا
تنیس آزاد فرانسه
تنیس قهرمانی ویمبلدون
معیار مهارت در تنیس 

ماریا شاراپووا در حالت دفاعی.

در آمریکا و برخی کشورهای دیگر میزان مهارت بازی‌کنان تنیس با نظام رده‌بندی NTRP بیان می‌شود. این نظام را انجمن تنیس ایالات متحده در سال ۱۹۷۹ مطرح کرد و تاکنون به کار می‌رود. در این نظام مهارت بازی‌کن با عددی بین ۱٫۰ تا ۷٫۰ بیان می‌شود. اعداد دیگر که میان این دو عدد قرار دارد هریک به اندازه ۰٫۵ از عدد پیشین بیش‌تر است. بدین ترتیب سیزده رده داریم. در زیر توضیح هریک از این سیزده رده آمده است:
۱٫۰ این بازی‌کن تازه می‌خواهد تنیس را شروع کند.
۱٫۵ این بازی‌کن تجربه‌ای ندارد و بیشتر در تلاش است که توپ را در بازی نگه‌دارد.
۲٫۰ این بازی‌کن به تجربه بیشتر نیاز دارد. ضربه‌های او آشکارا اشکال دارد ولی می‌داند که در بازی تک‌نفری با دونفری باید چگونه و کجای زمین بازی کند.
۲٫۵ این بازی‌کن می‌تواند حدس بزند که توپ از کجا سر در می‌آورد ولی در رسیدن به آن مشکل دارد. می‌تواند با بازی‌کنی در سطح خودش چند ضربه پشت سر هم مبادله کند.
۳٫۰ این بازی‌کن در زدن ضربه‌هایی با توان متوسط نسبتا موفق و یک‌دست عمل می‌کند ولی نمی‌تواند همه ضربه‌ها را درست بزند و ضربه‌هایش از نظر جهت و عمق و توان تنوع ندارد. در بازی دو نفره بیشتر یکی جلو می‌ایستد و یکی عقب.
۳٫۵ این بازی‌کن در زدن ضربه‌های متوسط به حد اطمینان‌پذیری رسیده ولی ضربه‌هایش هنوز عمق و تنوع ندارد. می‌تواند با حالت تهاجمی در جلوی تور بازی کند. در بازی دونفره دارد به همکاری تیمی نزدیک می‌شود.
۴٫۰ ضربه‌های این بازی‌کن چه در فورهند و چه در بک‌هند، و در کنترل جهت‌ها و عمق ضربه‌ها، اطمینان‌پذیر است. در اجرای لاب و والی و ضربه‌های از بالای سر موفقیت دارد. در ضربه‌های سرویس گاه باعث خطای حریف می‌شود. ممکن است رلی‌ها را به خاطر بی‌صبری ببازد. به روشنی در بازی دونفره همکاری تیمی نشان می‌دهد.
۴٫۵
۵٫۰
۵٫۵
۶٫۰
۶٫۵
۷٫۰ این بازی‌کن از راه جایزه‌های مسابقه‌های حرفه‌ای نان می‌خورد.